زمان تنها میّتی است که معاد ندارد.

یکی از مهمّ ترین و با ارزش ترین دارایی های یک فرد، زمان است. همه ی افرادی که به نوعی در زندگی خود موفّق هستند، به یقین، مدیریّت زمان خوبی دارند و از این نعمت الهی به بهترین نحو استفاده می کنند. یک مدیر خوب، یک کارمند خوب، یک پزشک خوب و ... ، به ارزش زمان و تأثیر مستقیم آن در بهره وری و پیشرفت همه جانبه در زندگی خود پی برده اند.

در آموزه های دینی نیز، به وفای به عهد و استفاده ی بهینه از زمان توصیه شده است؛ چرا که استفاده ی مناسب از این موهبت الهی، هم موجب سعادت دنیوی و هم سعادت اخروی فرد خواهد شد. 

چشمامو بستم.

گاهی یک موسیقی می تواند نکات کلیدی عقاید اسلامی را بیان کند، یک موسیقی می تواند بیان کننده ی قُل هُوَ اللهُ أحَد باشد، بیان کننده ی صفت رحمانیّت حقّ تعالی و بیان کننده ی توّابُ الرّحیم بودن خداوند متعال باشد.

البتّه بنابر نظر رهبر معظّم انقلاب، موسیقی، کشش مقابله با تهاجم فرهنگی را ندارد؛ امّا نباید همیشه به موسیقی به دید حرام نگاه کرد، حرمت موسیقی زمانی است که غنا و مناسب مجالس لهو و لعب باشد- که در آینده به طور مفصّل، نظرات مراجع تقلید و علما را در این مورد بیان خواهم کرد-.

در این پست، موسیقی زیبای چشمامو بستم، اثر میثم ابراهیمی رو که تیتراژ سریال دردسرهای عظیم نیز هست رو خدمت شما عزیزان تقدیم می کنم.

دریافت - با کیفیّت 128

می توان روزه دار بود و خوش اخلاق.

این روزها و شب ها، حال و هوای نورانی و بسیار شیرینی دارند، روزها و شب هایی که پس از اتمام شان باید یازده ماه دیگر صبر کنیم تا شاید توفیقی باشد و دوباره به این مهمانی عظیم الهی دعوت شویم.

امسال نیز همانند چند سال گذشته، ماه رمضان متقارن با روز های گرم تابستان شده و روزه داری را کمی برای افراد سخت کرده است؛ البتّه این سختی، لذّتی مضاعف داشته و بنابر فرموده پیامبر گرامی اسلام، روزه گرفتن در گرما، جهاد است.

شهر باران

با آرزوی قبولی طاعات و عبادات؛ در این پست، موسیقی بسیار زیبای شهر باران، اثر محمّد علی زاده را که در مورد ماه مبارک رمضان است را خدمت شما عزیزان تقدیم می کنم.

دریافت - با کیفیّت 128

بخند، خندوانه!

در جامعه ی ماشینی امروز ما، یکی از مسائلی که به انزوا رفته، خنده است. وقتی کسی می خندد و یا تبسّمی بر لب دارد، خیلی از افراد بیان می کنند که مگر با مشکلات موجود می توان خندید یا تبسّم زد؟!

متأسّفانه در بیش تر نقاط دنیا، خنده و خوش برخوردی رخت بر بسته و نایاب شده است؛ امّا غافل از این که بسیاری از مشکلات، از همین عدم خوش برخوردی نشأت می گیرد؛ به عنوان مثال، وقتی فردی به سازمان و اداره ای مراجعه می کند و در آن جا با برخورد ناپسند و اخم کارکنان مواجه می شود، علاوه بر ایجاد ذهنیّت بد نسبت به آن سازمان و اداره، موجب کاهش نشاط آن فرد شده و بقیّه ی بخش های زندگی وی نیز- حداقل به مدّت چند ساعت- تحت تأثیر آن برخورد ناپسند و اخم خواهند بود.